"บุญที่ฉันปลื้มที่สุด"รู้ยัง?

     เล่าเลยนะค้ะ  วันนั้น(พ.ศ.2552)ฉันรับบุญอยู่ที่วิหารคดทางทิศตะวันตก ประมาณว่าไกลมากจากถนนเมนหลัก  กำลังนั่งเพื่อที่จะพัก ขณะนั้นเวลา12.45 น.(ปลื้มมากยังจำเวลาได้ไม่ลืม) ได้มีเพื่อนคนหนึ่งวิ่งมาถามฉันว่า  เธอๆๆมีพระรูปหนึ่ง กำลังเดินมาทางนี้นะ พระรุปนี้แปลกนะเธอ ท่านใส่ถุงเท้า และอังสะแขนยาวด้วย แถมมีคนเดินตาม กางร่มด้วย  พอได้ฟังแค่นั้นอะนะ  อัยยยยยะ ฉันจะเป็นลม เลยรีบบอกเพื่อนว่า เพื่อนเอ้ย ท่านอยู่ไหนแล้วล่ะตอนนี้จะเดินมาถึงเรายัง (คือเพื่อนที่วิ่งมาเขาพึ่งมา#วัดพระธรรมกายได้2เดือนเขาไม่รู้จัก หลวงพ่อธัมมชโย)  ฉันเลยบอกเพื่อนไปว่านั่นน่ะคือ #หลวงพ่อธัมมชโย เจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย นะเธอ ฉันพูดไปด้วยเสียงสั่นๆ  แล้วฉันเลยได้ตะโกนบอกเพื่อนๆไปว่า รีบไปหาเงินมาถวายท่านกันเร็ว พวกเราอยากได้บุญกันไหม  เพื่อนๆประมาณ 6-7คน รีบวิ่งพากันไปเอาตังค์ในกระเป๋า แต่ล่ะคนได้มาคนล่ะ 20,40,60,บาท แต่ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันมี100บาท เทเป๋าเลย แล้วพากันรีบไปนั่งรอรับ ท่านมาถึงแล้ว ตอนนั้นฝุ่นที่วิหารคดหนาได้ประมาณ*ท่วมหลังเท้า* เพราะยังสร้างได้ไม่เสร็จสมบูรณ์ค่ะ
พอท่านมาถึงท่านมองพวกฉัน แล้วท่านก็ถามว่า ทำอะไรกันจ้ะ ฉันเลยตอบท่านไปว่ารับบุญทำความสะอาดเจ้าค่ะ  อยากจะถวายปัจจัยหลวงพ่อเจ้าค่ะ พูดด้วยเสียงสั่นเครือ  แล้วท่านก็หันไปทางพี่อบาสกที่ถือร่มว่า เอาผ้ารับประเคนมาจ้า  แล้วพวกฉันก็เอาเก้าอี้ให้ท่านวางผ้า พวกฉันก็ถวายปุ้บ ท่านก็เลยให้พรว่า "ขอให้ลูกทุกคนได้บุญเยอะๆนะ และก็ให้รื้อผังจนกันทุกคนนะลูกนะ"  สาธๆๆเจ้าค่ะ  ความปลื้มมันปลื้มสุดๆในใจฉันมาโดยตลอด ไม่เคยลืม นี่แหละคือหลวงพ่อค่ะ ท่านไม่เคยมองว่าคนรวย คนจน ไม่มองว่าใครมีชาติมีตระกูลไหม ท่านมีเมตตามากมายค่ะ ที่พูดมาทั้งหมดนี้คือความจริง  ฉันไม่เคยลืม และจะจำตลอดไป   เอาบุญมาฝากทุกท่าน ทุกคนนะค้ะที่ได้อ่านบทความนี้

วันนี้จบแล้ว  หลับฝันดีนะค้ะ